Hoe het einde van het jaar er eigenlijk uit had gezien
November zou m’n beste maand van dit jaar worden. Veel gave evenementen en trainingssessies die ik mocht organiseren met Echt Werkt en True Stories Told Live. Helaas veegde de nieuwe lockdown in één klap m’n agenda leeg, zoals het bij veel ondernemers heeft gedaan. Ik heb mezelf een week lang toegestaan om me in m’n ellende om te rollen, de wereld oneerlijk te vinden en iedereen die wel een vast inkomen heeft en niet doorheeft hoe hard ondernemers geraakt worden, ronduit egoïstisch. Die week was vorige week gelukkig weer voorbij. Hoewel m’n zelfmedelijden wel even lekker was en ik genoeg reden heb om me druk te maken om m’n toekomst (want zo shit, eindelijk valt al m’n harde werk van eerdere jaren, opgedane ervaring en focus samen en weet ik wat ik wil en krijg ik veel aanvragen en dan kan ik m’n werk niet uitvoeren. Hoe ga ik ooit iets opbouwen voor de toekomst? Zou ik ooit een hypotheek kunnen krijgen? etc. etc.) had ik m’n moed weer bij elkaar geraapt en besloten tijdelijk weer wat schrijfklussen aan te nemen en bij m’n zus haar bedrijf in de horeca te gaan werken. Het redt zich wel weer even en ik heb er vertrouwen in dat het belang van m’n werk steeds zichtbaarder wordt, dus ook dat komt.
Waarom ik keihard baal dat ik m’n werk niet kan doen: het is preventieve gezondheidszorg en dat is zo ontzettend hard nodig.
Wat bij mezelf begon te landen, is dat ik me voornamelijk om een andere reden zo ellendig voelde. Namelijk, dat ik om me heen zie hoe gigantisch hard m’n werk nodig is en dat ik het dan niet kan doen. Ik zie mijn werk als preventieve gezondheidszorg. Het delen van verhalen om dichter tot elkaar te komen is zo essentieel in een samenleving waarin zoveel mensen het gevoel hebben dat ze niet gehoord worden of zich eenzaam en verloren voelen. Waar er steeds meer verdeeldheid ontstaat en we elkaar voornamelijk online en vanachter ‘een muurtje’ ontmoeten en waar er steeds minder is om je aan op te laden of plezier uit te halen. De cijfers rondom depressie, eenzaamheid en zelfs suïcide rijzen de pan uit en ik kan m’n werk niet of nauwelijks doen. Dat voelt zuur en om moedeloos van te worden. Juist omdat de ervaringen die mensen na m’n events altijd delen in de trant zijn van: ‘opluchting, dichter tot elkaar gekomen, voelde veilig, herkenning, hoopgevend, menselijke verbinding, hartverwarmend, ik ben niet alleen.’
Regelmatig als ik met bekenden van me spreek, die in de (psychische) gezondheidszorg werken, laten ze me weten dat hun werk overloopt. Er zijn mensen tekort. En mijn werk sluit aan op dat van hen, of kan zelfs hun werk ontlasten.
Wat er volgens mij wel kan en waar ik het liefst vandaag nog mee begin.
Volgens mij is het tijd om niet alleen flexibel en creatief te ondernemen, zoals dat telkens wordt gevraagd van ondernemers (waar moet je de moed nog vandaan halen). Maar is het ook tijd om potentie beter in te zetten. Hoe kan het dat ik thuis zit, door het jaar heen wel heb aangeklopt bij gemeenten en scholen etc. om in te springen, maar nergens wordt ingezet? Soms weet ik gewoon niet waar ik nog zou moeten aankloppen. Alsof ik om hulp vraag in plaats van dat ik het aanbied. Wellicht heb ik niet de juiste contacten, dus vandaar dat ik hier m’n verhaal deel en wie weet leg jij het juiste linkje voor mij.
Dit is wat ik direct kan doen.
Ik zie mezelf True Stories sessies organiseren met scholieren of studenten, met ouderen, met ondernemers, met zorgmedewerkers... Wellicht niet in de vorm zoals ik ze het liefst zie; met veel mensen bij elkaar. Maar tijdelijk in kleine groepjes. Ik zie mezelf in ieder geval mensen ruimte geven om hun verhalen met elkaar te delen en zich minder alleen te laten voelen. Niet pas als de regels alles weer toelaten, maar juist nu dat het zo ontzettend hard nodig is. Om preventief te werk te kunnen gaan. Geen ingewikkelde poespas, niet m’n tijd verdoen aan een subsidie-aanvraag op iets wat nog maanden kan duren, maar m’n tijd inzetten voor de mensen die het nu kunnen gebruiken.
Mijn vraag en aanbod.
Mijn vraag is dan ook. Ken jij een gemeente, school, universiteit, zorginstelling, verzekeringsmaatschappij, bedrijf of wat dan ook, die net als ik ook wil voorkomen dat het nog verder uit de klauwen loopt met de psychische gezondheid van velen van ons? En dit niet alleen zegt, maar hier ook budget voor vrij wil maken om direct iets op te zetten. Laat ze contact met me opnemen. Ik kan nagenoeg direct beginnen.
Waar ik goed in ben?
Gesprekken (over lastige onderwerpen) openen
Heel snel een veilige setting creëren
Mensen met elkaar verbinden
Mensen het gevoel geven dat ze er toe doen (omdat dat ook zo is)
Verhalen delen
Taboes doorbreken
Luisteren
Snel schakelen
Waar ik slecht in ben?
Subsidie aanvragen ;)
Romp slomp
Geduldig afwachten
Ik hoor graag!
Liefs Jantien