Huidgriep. Dat was de conclusie van de dokter toen ik afgelopen februari binnenkwam met een huid als een wit met rood gevlekte dalmatiër. Ik wist wel dat ik er niet helemaal lekker inzat afgelopen winter (ik liep behoorlijk leeg op het gebrek aan daglicht, sociale contacten, spontaniteit en m’n werk niet volledig kunnen doen), maar ik had nog nooit zo’n huiduitslag gehad. Wat begon met een paar kleine rode vlekjes, monde al snel uit in m’n hele huid die in de fik stond. Knalrode dikke bulten. Alsof ik uit m’n vel knapte. Letterlijk. Hoe kon het ineens zo erg zijn? Ik kreeg het advies om uit te zieken. Mijn eerste idee was, ik kan toch zeker wel schrijven als ik rode vlekken heb. Het is niet dat ik niet meer rechtop kan zitten. Dus ik ging nog even door.
Nog voordat het de spuigaten uitliep ;)
Ik zat er officieel doorheen.
Totdat ik het na een paar weken jeuk en slapeloze nachten gewoon echt niet meer trok. Huilbuilen van de wanhoop. Ik zat er officieel doorheen. Na een gesprek met m’n business coach kwamen we tot de conclusie: ik werk toch zeker niet voor mezelf om mezelf geen vrijheid te gunnen. Dus ik besloot: de maand maart is van mij. Ik ga alleen nog maar doen wat ik écht zin in heb.
De maand maart was van mij.
Ik dook er ongegeneerd hard in. Bootje huren in Giethoorn. De eerste keer mountainbiken. Galopperen over de Edese heide op een western paard. Weekendje Bloemendaal. Lag op een ordinaire dinsdagmiddag op de massagetafel bij een salon om de hoek en op bezoek bij m’n zus dook ik het bubbelbad in terwijl ze me de latte kwam aandragen. En al vanaf m’n besluit begon ik op te knappen. En snel ook. Halverwege m’n geplande mini-sabatical was m’n huid hersteld. Dat is wat er gebeurt als je (op tijd) luistert naar je lichaam.
Waarom wachten op een ander die toestemming geeft om te leven?
Maar wat me opvalt, is dat we vaak niet leren luisteren. Pas als een ander ons zegt ‘Joh, jij bent officieel ziek. Jij moet thuisblijven.’ Dan kunnen we het wellicht accepteren. En ik herken het gevoel, nadat ik begon op te knappen vroeg ik mezelf ook af; mag ik doorgaan met alleen leuke dingen doen als ik weer beter ben? Maar het is eigenlijk van de zotte dat we een ander nodig hebben om onze grens te bepalen. En om ons toestemming te geven om gewoon te leven zonder dat alles een transactie is. Ik zie het veel om me heen. Mensen die op hun tandvlees liepen afgelopen winter. En nog steeds. Het is ‘normaal’ geworden om onze grenzen over te gaan. Altijd net dat beetje extra doen. Net iets harder werken. Telkens bereikbaar zijn. Onhaalbare doelen. Nooit tevreden. En uiteraard voel je wel, het gaat ergens niet helemaal lekker, maarja, je bent zo gewend geraakt aan ‘net teveel’ dat dat normaal is geworden. En als je dan voelt dat het niet helemaal lekker gaat, betekent dat vaak juist; nog iets harder werken want je zit te lummelen. Waar we op vast lopen is een maatschappelijk probleem, namelijk: onrealistische verwachtingen. We zijn geen machines.
Over je grenzen gaan staat niet altijd gelijk aan druk zijn.
Ik had eigenlijk niet gedacht dat ik hier nog eens mee te maken zou krijgen. Voornamelijk, omdat ik m’n grenzen normaal goed kan bewaren. Ik vind m’n werk oprecht leuk, ben goed in nee zeggen en doe zelden iets tegen m’n zin in. Maar corona was voor mij ook nieuw. Waar ik normaal lekker op ga, ‘go with the flow’, snel schakelen en veel onder de mensen zijn, dat zat er niet in. Dus het was een zoektocht naar hoe m’n werk er dan wel uit zou moeten zien. En zo kon het gebeuren dat ik, ondanks dat ik normaal zo goed m’n grenzen kan bewaken en zelden ‘door beuk’, nu toch over m’n grenzen ging. Ik dacht dat ‘t meeviel, want ik was niet druk. Maar over je grenzen gaan heeft niet altijd te maken met druk zijn. Veel meer met wat jezelf of je omgeving van je verwacht.
Iedereen heeft een eigen manier van ‘lekker werken’.
Wat me trouwens opviel tijdens m’n maand ‘vrij’, is dat ik juist met heel veel plezier werk. Want alleen maar leuke dingen doen betekent voor mij niet per definitie, niet werken. In de maand maart kwamen er juist weer dingen aan het rollen. Waar ik keihard op vast liep afgelopen winter, is dat ik probeerde m’n werk ‘uit te denken’. Ik dacht, straks mag ik weer echt doen wat ik wil doen, zoals evenementen organiseren. Nu ik tijd heb moet ik dat zo goed mogelijk voorbereiden, zodat ik straks kan knallen. Maar het punt is, ik ben geen type dat veel uitdenkt. Dan loop ik vast. Ik ben een snelle schakelaar. Heb een idee, bel iemand die me kan helpen en voer het direct uit. Dat is hoe ik functioneer. En dat kon afgelopen winter gewoon niet, want de uitvoer zat er nog even niet in. Dus, ik zat mezelf te pushen om de tijd zo optimaal mogelijk te benutten door voor te bereiden, terwijl ik daar helemaal op leeg loop. Ook dit zie ik om mij heen gebeuren. Dat we een idee hebben van wat werk in zou moeten houden. En dat dit voor iedereen hetzelfde is. Maar de één functioneert goed met lijstje of dingen maken, de ander legt de verbinding en netwerkt. Als we binnen onze maatschappij meer onszelf en onze manier van werken kunnen accepteren, en ook zien dat bijdragen verder gaat dan alleen financieel bijdragen of iets opleveren, dan zal dat een heleboel rode bulten schelen. Omdat ik in maart even niets moest van mezelf, kon ik weer ontspannen en met plezier (net)werken en daar was m’n lijf ook heel blij mee.
We zijn hier niet alleen maar om rendabel te zijn.
Tot slot geloof ik echt dat ons lijf continue met ons communiceert en laat zien wat we nodig hebben. Een vriendin zei al eens ‘Jantien, ik heb nog nooit iemand meegemaakt die zo snel ziek wordt van niet bij zichzelf blijven.’ En dat is waar. Soms vind ik het onhandig, want ik zou ook weleens gewoon op verstand even willen doorzetten. Maar vaak zie ik het als een geluk, dat ik een lijf heb dat direct tegenstribbelt als ik dingen doe die niet bij mij passen. Het zorgt ervoor dat ik altijd heel duidelijke keuzes moet maken en niet te lang doorga met iets wat niet goed voor mij is. Soms word ik daarin zelfs te principieel genoemd, maar dat zij zo. Het is het enige dat echt werkt voor mij.
Het is de kunst om te leren luisteren naar je lijf. Je weet donders goed wanneer het niet lekker gaat. Waarom zou je dat negeren of überhaupt, waarom moet het eerst slecht gaan? Ik weet hoe lastig het is als je hele omgeving ook doorbeukt en dat zo sociaal geaccepteerd is (of beter gezegd, verwacht wordt), maar je hoeft er niet in mee te gaan. Of je nu net als ik een mini-sabatical pakt, een dagje voor jezelf neemt of vaste momenten inplant waarop je iets gaat doen puur en alleen omdat het leuk is. Negeer je lijf niet. We zijn toch zeker niet hier om alleen maar productief of rendabel te zijn. Live a little :) En soms moet je jezelf even heel serieus niet zo serieus nemen.
Liefs Jantien