Ik ben gestopt als columnist bij de Gelderlander. Ik kreeg er de afgelopen weken veel vragen over en had het graag aangekondigd in een afscheidscolumn. Helaas is m’n afscheidscolumn nooit geplaatst omdat de krant besloot dat het geen waarde had voor de lezer. Wellicht hadden ze gelijk, wellicht niet. Hoe dan ook vind ik het jammer dat ik m’n lezers niet heb kunnen bedanken en niet heb kunnen uitleggen wat m’n overweging is.
Ik hou van m'n werk en daarom stop ik.
In m’n column schreef ik ‘Ik hou van m’n werk en daarom stop ik.’ Waarom? Omdat ik echt geloof in het belang van nuance en een eerlijk en echt verhaal. Steeds vaker was het een verrassing voor mij hoe m’n column in de krant terecht kwam. Aangepaste koppen, woorden weggehaald of toegevoegd, zinsopbouw veranderd. Na meerdere keren overleg hoe we dit konden oplossen, want ik wilde wel feedback en iets leren, maar niet verrast worden over wat er onder mijn naam in de krant verschijnt, was er niets verbeterd. Daarnaast ervaarde ik dat ik in een mannenwereld zat waar er niet altijd werd begrepen wat ik probeerde neer te zetten en waar het voor mij soms voelde alsof m’n column slechts vulling was. Alsof je alleen maar productie draait, terwijl ik wel m'n hart en ziel op tafel gooide. Ik begrijp het lastige parket van de krant(en), maar kan het niet accepteren dat mijn naam wordt gekoppeld aan iets wat voor mij niet echt voelt. Dat staat lijnrecht op waar ik voor sta.
Vertrouwen is nodig om je werk goed te kunnen doen.
Het feit dat mijn afscheidscolumn niet is geplaatst is voor mij nog meer reden om tevreden te zijn over m’n keus. Ik geloof namelijk dat de vraag of iets waarde heeft voor de lezer bijna niet te beantwoorden is. Zelf ben ik er van overtuigd dat de lezer veel uit m’n verhaal had kunnen halen: hoe ga je staan voor wie je bent, ook als dat een lastige confrontatie of keus inhoudt? Hoe zorg je dat het doel van je werk altijd voorop blijft staan? En hoe zorg je dat je de passie in je werk blijft behouden? Want wat ik merkte, is dat m’n werk steeds vlakker werd. Als je niet het vertrouwen hebt dat je werk begrepen of gerespecteerd wordt, wordt het steeds moeilijker om je kwetsbaar op te stellen en dat staat je lef en creativiteit in de weg.
Als je houdt van je werk, wat zou je dan doen?
Uiteraard begrijp ik dat iedereen z’n werk doet en dat dit werk soms kan schuren met het belang van het werk van de ander, daarom neem ik ook niemand persoonlijk iets kwalijk. Wel denk ik dat we (in het algemeen) met z’n allen beter mogen nadenken over wat dat werk dan in zou moeten houden. Doen we dingen omdat ze nu eenmaal zo zijn? Of omdat ze iets positiefs bijdragen voor de maatschappij, ook op de lange termijn? Hoe kunnen we de passie die we allemaal ergens wel voelen, levend kunnen houden? Als je echt houdt van je werk en er belang aan hecht wat je werk teweeg (kan) brengen, wat zou je dan doen?
Want die liefde voor m'n werk, die voel ik. Die voel ik zo sterk dat ik tijdens het gesprek met de hoofdredacteur in tranen uitbarstte. Omdat ik echt geloof dat we met z’n allen iets belangrijks te doen hebben in deze tijd. Woorden doen ertoe. Nuance doet ertoe. Een persoonlijke benadering doet ertoe. Als daar aan getornd wordt, dan raakt dat mij en sla ik met de vuist op tafel.
Laat het duidelijk zijn, dit is geen verhaal tegen de Gelderlander (of media), maar een verhaal uit liefde voor het vak. In mijn columns heb ik mezelf keer op keer uitgedaagd om weg te blijven bij scherpheid over een ander, maar juist mezelf in de spiegel te kijken en dat spiegelbeeld te delen. Helaas is dat laatste spiegelbeeld niet gedeeld, dus bij deze toch mijn verhaal.
Aan alle lezers, dank voor alle mooie en lieve reacties die ik iedere keer weer heb mogen ontvangen op m'n columns. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik me heel erg gemotiveerd voelde om open, kwetsbaar en persoonlijk te blijven delen en dat blijf ik uiteraard in al m’n andere werk uitdragen.
Liefs Jantien
Comentarios