Dit artikel schreef ik tijdens de eerste lock-down, maar is nog altijd van toepassing.
Een aantal jaar geleden deed ik mee met het jaarprogramma van
365 Dagen Succesvol. Eén van de trainingsdagen gingen we de natuur in. Niet zomaar. We moesten allemaal ons eigen plekje in een groot natuurgebied vinden en een cirkel van zo’n twee meter om ons heen afbakenen met takjes of iets anders wat we konden vinden. En dan was het een kwestie van zitten. Zitten en tot bezinning komen. Geen telefoon. Geen boek. Geen eten. Geen drinken. Geen klok. Niet praten. Gewoon daar zijn, met jezelf. Zo’n acht uur achter elkaar. En de vraag was, wat blijft er van je over als alles (even) wegvalt?
Hoe mijn dag eruit zag? Ik viel als een blok in slaap. Toen ik wakker werd, moest ik plassen (dat mocht wel) en kon ik het toch niet laten om onderweg even een praatje aan te knopen met een andere deelneemster. Terug in m’n cirkel kwam iemand van de organisatie bij me om me te vertellen dat de acht uur erop zat. Nu al? Was mijn reactie. Was ik al tot bezinning gekomen?
Terug bij de groep deelde iedereen hun ervaringen en mensen hadden diep nagedacht. Waren tot nieuwe inzichten gekomen en voelden zich erg verbonden met de natuur. Ik, daarentegen, voelde me vooral heel lekker uitgerust en energiek. Maar ergens had ik het gevoel dat dit misschien niet genoeg was. Had ik hier meer uit moeten halen?
Mag bezinning er anders uitzien dan je had gehoopt?
Een uitvergroting van die dag zie ik nu om me heen gebeuren. Veel afleiding valt weg. We zitten veelal thuis in onze eigen bubbel. Er is tijd om tot bezinning te komen. Maar hoe ziet die bezinning eruit? Wat blijft er van jou over als alles wegvalt? En mag dat er anders uitzien dan je gehoopt had?
En vooral met dat laatste, daar zie ik een worsteling bij veel mensen. Mag het er anders uitzien dan je gehoopt had? Misschien wil jij graag die fanatieke ondernemer zijn die de situatie direct heeft omgedacht en nu veel mensen helpt, of juist lekker blijft verdienen in deze uitdagende periode. Misschien wil jij wel die ouder zijn die super creatief met het schoolwerk van je kinderen omgaat en alle rust bewaart als je geen minuut voor jezelf hebt. Misschien wil jij wel sterk zijn en niet zeiken over het feit dat jij single bent en de muren op je afkomen. Misschien wil jij deze periode heel graag goed benutten en als rasoptimist alle klusje doen waar je normaal niet aan toekomt, want zoveel tijd zul je vast niet veel vaker hebben.
Maar mag die bezinning er ook anders uitzien? Mag je een gat in de dag slapen? Mag je even met handen in het haar zitten? Mag je het allemaal even niet weten? Mag je je werk even op de tweede plaats zetten? Mag je balen dat je alleen bent? Of juist dat je teveel mensen om je heen hebt en nooit alleen bent? Mag je je to-do-list eens uit het raam smijten? Mag je af en toe ook eens gigantisch balen en niet willen omdenken?
Ook die 'schijn positieve opsmuk' wegpoetsen
In tijden van bezinning zijn er geen regels. En toch zie ik dat veel mensen een oordeel hebben over hoe zij deze periode door zouden moeten komen. Laten we vooral niet klagen en positief blijven. De kleine dingen weer waarderen. Al ben ik een grote voorstander van de kleine dingen waarderen en stilstaan bij wat je wel hebt, ik denk dat het nog belangrijker is om echt te zijn. Om ook die ‘schijn positieve opsmuk’ weg te poetsen. Sommige dagen zijn prachtig en licht, soms heb je het zwaar. Soms heb je een knuffel nodig, soms stilte, soms een belletje en soms wil je een gat in de dag slapen. En dat is oké.
Ik geloof dat deze tijden er niet voor bedoeld zijn om nog een extra laagje ‘make-up’ over de bestaande opsmuk heen te gooien. Om vooral te vinden dat we continue positief, creatief en sterk moeten zijn. Volgens mij slaan we dan een belangrijk onderdeel over. Een onderdeel waar we naar binnen keren en echt eerlijk zijn met onszelf. Mag het zijn zoals het is? Mag ik zijn zoals ik ben? En durf ik dat ook zonder opsmuk te delen met de wereld? Positief of negatief. Echt.
Hoe jouw bezinning er ook uitziet.
Je doet het goed.
En precies genoeg.
Liefs Jantien