“Jij bent zo bezig met wat er achter je gebeurt dat je bijna niet ziet dat je voor bijna ergens bovenop knalt,” zei m’n vriend op rustige toon toen ik vorige week tijdens het filerijden weer eens heel langzaam afremde en pas met m’n neus boven op m’n voorganger echt stilstond. Mijn blik gericht op de binnenspiegel en de lange rij auto’s die in de zinderende hitte achter me aan tuften. “Weet ik, maar ik heb meer controle over of ik op tijd rem, dan dat ik heb over wat er achter me gebeurt. En daarbij, ik heb in m’n dertien jaar rijden nog nooit schade gereden, dus het werkt prima,” antwoord ik scherp.
Later zat ik erover na te denken. Dit is eigenlijk wat ik vaak doe. Veel achterom kijken om te zien of de mensen en dingen uit het verleden het wel goed maken. Of mensen wel mee kunnen komen of dat ik geen brokken achterlaat. Best typisch, want van nature wil ik altijd vooruit. Gaan met die banaan. Gas op die lollie. En in mijn keuzeproces merk ik dat ik me niet richt op wat ik te verliezen heb, of achter me laat, maar meer op waar ik naartoe ga. Wat er te winnen valt. Alleen daarna, zodra ik in de file beland en dingen even niet vanzelf gaan, dan gaat de blik regelmatig weer achteruit. Heb ik het juiste gedaan door gas te geven? Wie is er achtergebleven? Rijden we nog wel op dezelfde route?
Sinds ik terug ben in Nederland ben ik een flink proces doorgegaan van filerijden en kijken of ik de juiste keuzes heb gemaakt. Even stilstaan en checken. Heb ik brokken gemaakt? Is iedereen oké? Ik voel nu dat dit het geval is. Ik hoef geen file achter me aan te slepen en ik mag me richten op wat er voor me gebeurt. Gas der bij en met vertrouwen de blik vooruit. Achter me hebben ze ook een gas, rem en tuuter ;)