Ik werd vorige week vrijdagochtend, de ochtend na True Stories, wakker met een kater. Nee, geen kater van de alcohol. Wakker met een kater van, nou ja, het volgende...
Ik had me ontzettend verheugd op de avond. Al weken keek ik er naar uit. Voornamelijk omdat ik zo’n leuke groep sprekers had, met allemaal stuk voor stuk een eerlijk, oprecht en uniek verhaal en persoonlijkheid. Ik voelde, dit gaat bijzonder worden. De kaartverkoop liep hard en ik was al even wezen kijken op de locatie bij het Openluchttheater in Lichtenvoorde. Voor mijn gevoel klopte alles en alles kwam in flow naar me toe. Dit kon niet missen.
En toen stond ik op het podium op donderdagavond in een geweldige sfeervolle tent met 120 verwachtingsvolle blikken op me gericht en toen… toen voelde ik het niet. De mensen leken ver weg te zitten. De mensen op de eerste rij kon ik goed zien, daarachter werd het vaag. En dat voelde ik. Na ieder verhaal kon ik niet, zoals gewoonlijk, een knuffel geven aan de spreker, maar moest daarentegen de microfoon afgenomen worden. Het was fris, dus mensen zaten lekker onder een dekentje gekropen op hun eigen eilandje aan hun eigen tafeltje. En die eilandjes voelde ik.
Wat heb ik gemist?
Zelf heb ik de hele avond enorm genoten van de mooie verhalen van de sprekers, maar ergens dacht ik, voelen zij het ook? Wat heb ik gemist? Wat had ik anders kunnen doen om voor meer verbinding te zorgen? Uiteindelijk viel tijdens mijn verhaal de microfoon uit, waarschijnlijk van de kou, want er waren vooraf net nieuwe batterijen in gedaan. Normaal gesproken pik ik het zo weer op als er iets tussenkomt. Nu kreeg ik een black-out. Ik wist m’n god niet meer waar ik was en moest aan het publiek vragen waar ik ook alweer was gebleven.
De volgende ochtend werd ik wakker met een kater. Na alle voorbereidingen had ik het gevoel dat ik ergens iets had laten liggen. Ondertussen kreeg ik berichtjes van zowel de sprekers als mensen uit het publiek. Sommigen waren enthousiast en hadden enorm genoten en waren geraakt. Anderen bevestigden mijn gevoel, en hadden een afstand tot het publiek gevoeld. Ik was alles op een rijtje aan het zetten en kwam tot de conclusie dat de coronamaatregelen simpelweg niet bijdragen aan een intiem gevoel. Niet mogen rondlopen of nakletsen met anderen, geen knuffels, wat meer fysieke afstand. Dat wat het event bijzonder maakt wordt voor een deel afgesneden. Alleen, dacht ik, geloof ik niet dat dat een excuus mag zijn. Want intimiteit kun je op verschillende manieren creëren.
Verwachtingen
En toen kreeg ik een mailtje binnen dat begon met ‘Ik kwam met hoge verwachtingen binnen en werd uiteindelijk niet heel erg geraakt’. Uiteindelijk vertelde ze verder over hoe na het event het gesprek met haar zus was verder gegaan over de avond en dat gesprek had haar wél heel erg geraakt. Dus ze wilde mij en de sprekers bedanken voor onze openheid, want het had een gesprek geopend.
Daar, in dat mailtje voelde ik, kijk, dit is het. In het begin waren er geen verwachtingen. Mensen kwamen binnen en gingen zitten. Dit keer voelde ik, wellicht ook door m’n eigen verwachtingen van mezelf, bijna alsof ik even moest laten zien wat ik kon creëren. Ondertussen hebben mensen van het event gehoord en komen ze niet allemaal meer blanco binnen. Ook al zeg ik telkens tegen de sprekers, je hoeft niet te presteren. Je kan het niet goed of fout doen. Als jij er gaat staan en vanuit jezelf een verhaal deelt, dan is het al geslaagd. Het maakt niet uit of mensen het mooi vinden of dat het interessant is, want jij staat niet op te treden. Jij staat jezelf te zijn. En toch, vond ik van mezelf, toen ik vrijdagochtend wakker werd, dat ik het beter had moeten doen. Dat ik had moeten presteren. Ik had er voor moeten zorgen dat alle sprekers verbinding voelden met het publiek, en andersom. Ik had ervoor moeten zorgen dat mensen met lagere verwachtingen binnenkwamen. Ik had er voor moeten zorgen dat mensen geraakt werden. (Nu ik dit opschrijf denk ik, oh ja, vergeet niet… World peace! Haha, wie denk ik dat ik ben?)
Het sijpelt door...
Toen ik vrijdag, na deze martel-gedachten even met een vriendin aan het bellen was, sprak ik het voor haar uit en zei ik. ‘Eigenlijk is dit wel een mooie reminder voor mezelf waar True Stories echt om gaat. Namelijk niet om iets forceren of hopen op een resultaat, maar het gewoon laten zijn wat het is. Ook voor mezelf. Hoeveel invloed heb ik nou werkelijk? Ik kan de avond faciliteren en dan ontstaat er wat er ontstaat. Dat is niet goed of slecht. Sprekers hoeven geen kunstje te doen. Het publiek hoeft niet geraakt te worden. Ik wil juist een plek creëren waar dat allemaal niet hoeft. En daarbij, ik weet nog helemaal niet hoe deze avond doorsijpelt bij mensen. Dat deed het ook bij die zusjes. En dat doet het blijkbaar ook bij mij.’
De moedige sprekers van de avond :)
Nu, een week later, kijk ik terug op een bijzondere avond. Eentje waarin ik een lesje nederigheid heb geleerd. Ik heb niet overal controle over (zelfs niet over de corona-maatregelen ;)). Dat voelt kwetsbaar. Maar als de sprekers bereid zijn zich zo kwetsbaar en puur op te stellen, dan wil ik dat ook. Dat is het hele punt.
Dankjewel voor iedereen die erbij was. Ik heb met terugwerkende kracht nog veel meer genoten dan ik dacht.
Liefs Jantien
Comments